دست جبریل قلم داده خدا تا بنویسد

ز شکوه و جبروتش بنویسد که جهان گرد نشسته است به پایین عبایش

بنویسد همه عرش حصیریست که افتاده به پایش

علی عالی و اعلایی و کس نیست ورایش

تو همان واسطه فیضی و هرگز نشده نان نخورد یک نفر از دست عطایش

نشده سفره تو باشد و رزقی نبرد خلق خدایت

بگذارید که فرش قدم شاه شود چشم رعیت

بگذارید که عشاق به زیر قدم یار بمیرند به نوبت

به هوای رخ دلدار قسم این دل دیوانه که با غیر علی کار ندارد

به خدا هیچ کسی غیر علی دور خود انقدر گرفتار ندارد

نوشته شده در عرش خدا با قلم حیدر کرار

خدا خلق نموده است زمین را و زمان را ز غبار قدم حیدر کرار

بهشت و همه‌ی آنچه در آن هست فدای غبار قدم حیدر کرار

بود خشم خدا بر لب تیغ دو دم حیدر کرار

رسولان اولوالعزم نمک خورده‌ی جود و کرم حیدر کرار

امیری و دلیری و همه کاره‌ی عالم شدن

همه یک فضل کم حیدر کرار

بدانید اگر کعبه شده قبله‌ی حق بوده ز یمن قدم حیدر کرار

علی کیست همان شاه که عالم به کف اوست

خدایی شدن عالم هستی هدف اوست

همه‌ آبروی اهل زمین اهل سماء از شرف اوست

بدانید همه مرکز عالم نجف اوست

علی کیست همانی که خدا خوانده ثنایش

همانی که کعبه دریده دل خود را به هوایش

همانی که نشسته دل زارم چو کبوتر لب بامش

همانی که خدایی است کلامش، مرامش، نمازش

قعودش، سجودش، قنوتش و قیامش

همانی که خدا داده سلامش،

علی کیست همان مالک عقبیٰ

علی کیست همان صاحب دنیا و همان صاحب دلها

علی کیست همانی که خدا داده به او هستی خود را

و هستی خدا کیست بجز حضرت زهرا

علی کیست همانی که دهد خاتم شاهانه گدا را

همانی که حسینش به جهان کرده علم کرب و بلا را

همانی که اباالفضل از او درس گرفتست وفا را

همانی که بود همت او، غیرت او، هیبت او در نفس زینب کبری

غدیر اگرچه شاد است

نمی رود ز یادم

چگونه شد فراموش

چگونه شعله عشق

ز جور گشته خاموش

به جای آتش عشق

چه آتشی به پا شد

مدینه کربلا شد

شقایق فداکار

قلم ز میخ دیوار

ز خون مرکبی ساخت

نوشت نام کرار

میان کوچه مادر

به پیش چشم دختر

چه ظالمانه کشتند

عزیز قلب حیدر

نرفته از یادم که همان دم

تو  را صدا میزد زهرا

به پشت در عزیز زهرا

غریب کوچه ها و زهرا

بستم با تو عهدی

لبیک یا مهدی